De heenreis was vermoeiend, met stromende regen en het landschap dat verdronk in water, en daarbij wat het ook nog koud. Ik was uitgeput, leeg en verdrietig omdat ik 2 chemo behandelingen en 33 bestralingen in het vooruitzicht had. Ik ben niet zo overtuigd van de reguliere geneeskunde en het kost me veel energie om het als een echte hulp te zien. Al vier maanden, sinds de diagnose, draait mijn hoofd dag en nacht rond, alleen maar vanwege deze ziekte "kanker" die voor velen gelijk staat  met de dood. Vrienden, familieleden en veel mensen denken zo en kijken naar me met een blik van medelijden. Het idee dat we allemaal sterfelijk zijn, vervult velen met horror.

Bij aankomst werden wij hartelijk verwelkomd door de seminarleiding, Cornelia Kaspar. Er is nog een andere dame die graag een Simonton-therapeut wil worden en een andere vrouw die Kaspar als rechterhand vergezelt en zo tevens een live seminar meemaakt.

De volgende ochtend gaan we er meteen vol tegenaan, ik leer meditaties, die mij zoveel kracht geven en eindelijk weer rust brengen. Het doel is om deze deprimerende angst en paniek weg te nemen, om weer kalm te worden. Ik teken mijn lichaamsbeeld zodat ik kan duidelijk maken welke delen ziek zijn, hoe mijn immuunsysteem eruit ziet en hoe ik mij de chemo voorstel. Wat mij met name plezier heeft gedaan, is dat ik een goede relatie met mijzelf en mijn innerlijk heb opgebouwd. Bij de chemo ervaar ik problemen, waarop mevrouw Kaspar mij meteen aanbied om een meditatie te ontwikkelen waarmee ik mezelf kan helpen. Dit werkt heel goed en ik de gevolgen daarmee verminderen.

Ik oefen het elke dag tot de volgende behandeling ... ik werkte tijdens de seminars zinnen uit die negatieve gedachten opheffen, altijd met de focus dat ik nooit de schaal van mijn leven te eenzijdig moet beladen. Hetzelfde geldt ook voor het onderwerp van de dood en de zin die voor me belangrijk is:

"Ik kan helemaal herstellen, maar ik kan ook doodgaan."

We werken elke dag aan nieuwe onderwerpen en ik kan al mijn bezorgde vragen stellen en krijg ook altijd een antwoord. Twee voor mij belangrijke zaken heb ik met me meegenomen; straks heb ik de teugels zelf weer in mijn handen en er zijn drie delen van het grote geheel die aan mijn genezing bijdragen, dan ben eerst ik, dan de dokters die mij helpen en God. 'Ik krijg alle hulp die ik nodig heb.'

Ondertussen moet ik niet vergeten om plezier in het leven te hebben, om eigen tijd te nemen. Grenzen trekken, zodat simpel gezegd niemand door mijn tuin kan lopen. Ik ben naar huis gegaan en heb een gezondheidsplan van twee jaar dat me eraan herinnert om datgene te ondernemen wat mij goed doet, waarvan ik plezier en vervulling heb.

Ik ben nu veel rustiger, omdat ik het deel dat kan bijdragen aan mijn herstel met de hulp van Carl Simonton kan uitvoeren. Nu moet ik  nog met de artsen samenwerken.  En dan met de hogere kracht die van me houdt en mij deze ziekte stuurde om nieuwe dingen te ontdekken en mijn leven te veranderen.